Op 18 oktober j.l. werd mijn artikel in de rubriek “De Starter” van het AD Dordtenaar gepubliceerd. Dat zorgde voor veel mooie berichtjes van vrouwen die ook diabetes type 1 hebben en zwanger zijn. Daarom dacht ik wellicht is het ook leuk om in plaats van anderen ook mijn eigen verhaal te vertellen in mijn blog. Ook al is het voor mij 12 en 10 jaar geleden dat ik zwanger was, sommige momenten vergeet je gewoon niet.
Ik kreeg diabetes type 1 op 20 jarige leeftijd, toen dacht ik nog helemaal niet aan kinderen, maar wat ik wel altijd tegen mijn moeder had gezegd (en dat was meer een gevoel wat ik gewoon had) was dat ik graag voor mijn 28ste moeder zou willen worden. Ik woonde op dat moment in Vlaardingen, ik had een oude brompot als internist, maar echt een super lieve diabetesverpleegkundige waar ik altijd goed mijn verhaal kwijt kon, die mij elke keer goed wist te benaderen . En dat was echt wel nodig, want ik heb enorme naalden angst en dat is nou niet echt handig als je diabetes hebt.
In 2004 besloot ik voor mijn toenmalige liefde te verhuizen naar Amersfoort. Naast dat ik best moest wennen aan een nieuwe stad, moest ik ook weer aan de nieuwe artsen in dat ziekenhuis, maar gelukkig trof ik ook daar een hele lieve diabetesverpleegkundige.
Tijdens relatie begonnen mijn gedachten steeds vaker af en toe af te dwalen naar hoe het zou zijn om moeder te worden. Na 4 jaar werden deze gedachten steeds sterker en vertelde ik aan mijn diabetesverpleegkundige dat de wens om mama te mogen worden steeds groter werd. Wat ik toen alleen nog niet wist, was dat mijn wens zoveel discipline van mij zou vragen. Ik was elke dag al 24/7 bezig met mijn diabetes, maar dat moest toch nog een graadje strenger. Ik kan namelijk mijn diabetes af en toe zoooo zat zijn om er continue mee bezig te zijn, dat ik het soms ook even laat voor wat het is en wat minder met mijn waarden bezig ben. Binnen proporties dan wel hoor, want ik krijg hem vaak ook altijd weer terug. Maar dat was de periode die ik in ging echt een no go.
Omdat ik een kinderwens had, moest ik in gesprek met mijn internist en zij vertelde mij dat ik eigenlijk een groen licht van haar moest krijgen voordat ik mocht gaan proberen om zwanger te worden, dat was iets wat ik niet had zien aankomen. Ik moest proberen om een periode van minimaal een half jaar mijn bloedglucosewaarden onder de 6 te houden. Ik moest bewijzen dat ik dat kon. En wellicht denk je nu oké niet zo moeilijk toch. Maar bij mij konden mijn bloedsuikerwaarden soms echt wel flink wisselen en had ik zelden een dag had waarop ik echt heel de dag perfect zat op een 6 zat. Elke dag voor 6 maanden lang bijna zo goed als perfecte waarden hebben leek mij dan ook echt onmogelijk. Alles wat je doet in je dagelijkse leven heeft namelijk effect op je bloedwaarde. Bijvoorbeeld ben je enthousiast of kom je in een spannende situatie, heb je stress, ben je moe, ga je bewegen alles heeft invloed en op sommige dingen in het leven zoals bijvoorbeeld ziek worden of stress heb je gewoon niet zoveel invloed. Maar als ik een gezonde baby in mijn buik wilde laten groeien moest ik mijn uiterste best doen om zo strak mogelijk onder die 6 te blijven. Met volle moed begon ik aan die 6 maanden, maar kwam er al snel achter dat het knap lastig was. Ik kan soms nu nog steeds niet geloven dat me dat toen gelukt is. Ik vond het een zware periode, maar ik had een doel.
Na 6 maanden bekeken ze alles en kreeg ik groen licht van mijn internist. Wat was ik blij, maar ook bewust dat het nu eigenlijk pas begon. Ik moest die strakke instellingen behouden terwijl we probeerden zwanger te worden en dan moest ik de belangrijkste 9 maanden ook nog goed volbrengen. Ik had geluk dat ik na een korte periode van proberen een positieve zwangerschapstest had.
Mijn zwangerschap nam me toen een beetje over. Ik begon aan een traject waarin ik voor mijn gevoel mijn tijd alleen maar bezig was met zorgen dat ik mooie bloedwaarden suiker hield en de vele ziekenhuisbezoeken. Elk onderzoek, bloedtest of echo vond ik super spannend en ik kon alleen maar denken aan dat kleine mensje wat in mijn buik groeide en dat ik moest zorgen dat hij of zij goed kon groeien en ontwikkelen.
In de gesprekken met de verloskundige werd me al snel verteld dat ik een grote baby zou krijgen, maar dat dat op zich niet vreemd was als de moeder diabetes had. De 20 weken echo was extra spannend, maar alles zag er goed uit en kwamen we er ook achter dat er een klein meisje in mijn buik groeide met alles erop en eraan, geen gekke dingen te zien en ze groeide met een goede lijn. Mijn buik groeide als een speer en ik paste al heel snel niet meer in mijn gewone kleding. Ik had een tijdelijke baan, die ze tijdens mijn zwangerschap niet wilde verlengen. Ergens baalde ik daar ontzettend van maar tevens was het ook wel weer een voordeel, want nu kon ik me echt helemaal focussen op mijn zwangerschap en ik moest best vaak naar het ziekenhuis voor controles. Ik vond het heerlijk om mijn buik te voelen en te zien groeien. Ik vond dat ik echt een enorme buik had, aan het einde van mijn zwangerschap was ik in totaal 30 kilo aangekomen. Richting de 30 weken zwangerschap ging het wat minder met mijn bloedwaarden en begon ik ook veel vocht vast te houden. De artsen besloten mij dan ook op te nemen in het ziekenhuis. Jemig wat was dat een domper zo vroeg in het ziekenhuis liggen en oersaai ondanks dat ik op een kamer lag met 6 andere zwangeren vrouwen. Nou hoor ik je denken 6? Ja ik lag op een grote kamer met een tussenwand aan de ene kant stonden 3 bedden en aan de andere kant ook 3 bedden. Nu ik dit ook zo typ komt er ook steeds meer naar boven wat ik allemaal aan rare situaties heb meegekregen. Maar goed, uiteindelijk bleek ik zwangerschapsvergiftiging te hebben en was dat ook een reden voor de artsen om het kindje eerder te willen halen. Ik heb toen aardig wat gesprekken gehad met de artsen. Ze wilde eerst een punctie doen, maar die heb ik geweigerd. Het risico was te groot en ongeacht wat de uitslag was van die punctie wilde ze haar toch eerder halen. Ze vertelde mij ook dat de longen van baby’s met moeders die diabetes hebben minder snel rijpen en dat ze bang waren dat de longen van mijn kindje nog niet rijp genoeg waren om geboren te worden, dus kreeg ik een hormonenspuit om de rijping van de longetjes te bevorderen. Het enige nadeel was dat het ook een risico met zich mee bracht en ik goed in de gaten moest houden of ik haar nog goed voelde bewegen.
Nou ik heb geen oog dicht gedaan die nacht, ik was alleen maar met mijn handen over mijn buik aan het gaan en of ik haar goed voelde bewegen. Af en toe gaf ik een zetje op mijn buik om te kijken of ze daarop wilde reageren. Heel vroeg in de ochtend kreeg ik steeds meer het gevoel dat het minder werd. Ik kreeg de CTG band om mijn buik zoals ik elke dag 2x kreeg en ze waren bezig met de 2de band toen er al gelijk een arts aan mijn bed stond die zei “we gaan ze vanmorgen halen”. Ik kreeg nog tijd om mijn vriend bellen, die wilde net onder de douche stappen en vroeg kan ik nog wel even douchen en ontbijten? Ik hoor me nog zeggen ja joh tuurlijk, maar ik hing op en de arts stond opnieuw aan mijn bed en zei “we gaan nu naar de OK. Ik zei nu? als in echt nu?”. Ik kon nog net mijn vriend weer bellen dat hij nu moest komen. Ze pakte mijn bed en rolde me richting de lift en ik kon alleen maar hopen dat mijn vriend op tijd zou komen, want het enige wat er door mijn hoofd ging op dat ene moment was nu gaat het gebeuren en ik ben helemaal alleen. Eenmaal bij de lift gingen de deuren open en was ik heel blij mijn vriend te zien staan in diezelfde lift, mijn bed werd er naast gerold en zo gingen we toch nog samen naar de operatiekamer. In de operatie kamer ging alles zo snel, ik kreeg 2 infuusjes, de ruggenprik en voor ik het wist was de eerste snede al gezet. Ik had zelfs geen tijd om stil te staan hoe eng ik al die naalden vond haha.
Mijn dochter was snel uit mijn buik, ze lieten haar even zien bij mijn hoofd, maar namen haar al snel weer mee. Dat is toch echt wel een minder leuke herinnering van mijn eerste bevalling. Het moment dat ze haar meenamen ging mijn vriend ook met haar mee en lag ik alleen in de operatiekamer luisterend naar de artsen die alles weer mooi dicht aan het hechten waren en hun verhalen over wat ze die dag nog aan plannen hadden. Er was eigenlijk niemand meer die bij mij kwam zitten en me ook maar iets kon vertellen hoe het mijn mijn baby ging of waarom ze was meegenomen. Toen de artsen klaar waren met mijn keizersnede hechten werd ik naar de recovery kamer gebracht, ze zeiden dat ik veel bloed verloren had en ik moest daar wel even blijven liggen voordat ik terug naar de afdeling kon. Alleen wisten ze mij nog niets te vertellen hoe het met mijn dochter ging. Ik weet niet precies hoelang ik daar gelegen heb, maar het waren lange vervelende uren voor mij, waarin ik zat te piekeren over hoe het met mijn dochter zou gaan. Toen eindelijk mijn vriend terug kwam kon hij me gelukkig vertellen dat onze dochter het goed deed. Kort daarna mocht ik weer terug naar de afdeling, mijn vriend ging weer naar onze dochter en alle opa’s en oma’s bellen. Eenmaal terug op de afdeling lag ik in een hele nieuwe kamer en moest ik wachten totdat ze me konden komen wassen en zouden ze me daarna met bed en al naar de neonatologie afdeling brengen zodat ik eindelijk mijn dochter kon zien. Mijn gevoel van dat moment vind ik lastig te beschrijven. Alles leek enorm lang te duren, ik wist dat ik nu echt mama was geworden alleen zo voelde het nog helemaal niet en ik voelde me ook heel erg alleen.
Terwijl ze mij aan het wassen waren, stapte mijn vader de kamer binnen. Hij was die ochtend op de motor gestapt vanuit Rotterdam om bij mij op bezoek te komen, niet wetende dat zijn kleindochter inmiddels al geboren was. Voor mij ook een dubbel gevoel, want ik kon mijn vader vertellen dat hij opa was, maar ik had mijn dochter zelf nog helemaal niet gezien. Na het wassen werd ik samen met mijn vader naar beneden gebracht waar mijn moeder inmiddels ook aangekomen was om ons meisje te komen bewonderen.
Ze rolde mijn bed naar de zaal en daar lag mijn meisje. Ik mocht haar eindelijk vasthouden en wat voelde dat heerlijk, ik kon haar eindelijk helemaal in me opnemen. Ik kon nog niet goed op en neer door de keizersnede, maar dat kon me helemaal niets schelen. Na ons momentje mochten de opa’s en oma’s omstebuurt komen kijken. Wat ik vervelend vond aan die eerste momenten was dat ik nog niet zelfstandig naar de neonatologie afdeling kon lopen en dus altijd op het knopje moest drukken om met mijn bed en al gebracht te worden en dan voelde ik mij soms echt teveel voor de verpleegkundige, maar gelukkig mocht ik na 2 dagen in een kamer op de neonatologie afdeling verblijven. Inmiddels kon ik al wat beter op en neer en mocht mijn dochter steeds vaker en langer bij mij op de kamer verblijven. Uiteindelijk kreeg ik het grootste cadeautje op mijn 28ste verjaardag, want we mochten samen naar huis. En Ja het scheelde niet veel, maar dat gevoel wat ik altijd had gehad om voor mijn 28ste moeder te mogen worden, was uitgekomen.
Terugkijkend op mijn eerste bevalling heeft die wel wat sporen nagelaten, zeker wat betreft mijn moedergevoel , de binding voelen met je baby. Ik heb ook best een lang herstel nodig gehad na mijn keizersnede door het vele bloed wat ik verloren was. In de gesprekken die daarna volgde met de artsen noemde ze best al snel dat als ik de wens had voor een tweede kindje ik daar beter niet te lang mee moest wachten i.v.m. mijn diabetes. Dat legde ook best wel een druk neer, want daar was ik eigenlijk nog helemaal niet mee bezig en daar moest ik nu dan wel over na gaan denken.
Na 2 jaar was ik opnieuw zwanger en deze zwangerschap verliep een stuk fijner, geen kwaaltjes, mijn waarden gingen goed en ik kwam ook minder aan in kilo’s wat ook wel fijn was. Wat wel hetzelfde was, was dat de artsen mij niet tot het einde van de 40 weken wilde laten lopen. Met ruim 37 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik een ballon om de bevalling te stimuleren. Na 3 pogingen zonder resultaat zag ik een 4de ballon helemaal niet meer zitten, ik was uitgeput. Mijn internist wilde graag dat ik natuurlijk zou bevallen en dat gaf dan ook wel wat pittige gesprekken, maar uiteindelijk is het ook weer een keizersnede geworden.
Met het moedergevoel kwam het dit keer gelukkig wel goed, want ik kreeg mijn dochter gelijk op de borst in de recovery kamer. Dit keer werden we samen terug naar de kraamafdeling gebracht en ze mocht bij mij op de kamer blijven. Dit was zo een onwerkelijk gevoel. Ik kon nu gewoon heel de tijd naar haar kijken in haar bedje naast mij. Helaas was dit wel van korte duur en moest ze ook naar de neonatologie afdeling gebracht worden. Maar daar heeft ze gelukkig maar kort gelegen en mochten we samen al snel naar huis. Deze zwangerschap was in zoveel manieren zo anders. De zwangerschap zelf verliep beter, ik had haar gelijk bij me en had ik gelijk dat gevoel dat ik weer mama mocht zijn van een klein meisje. Ik kon haar ruiken, voelen en vasthouden. Mijn herstel was ook beter en sneller. Ik vond het heerlijk om weer snel thuis te zijn en lekker te genieten van mijn gezin.
Nou lieve mensen dit was mijn verhaal, ik hoop dat je het leuk vond om te lezen ookal is hij wat langer geworden als dat ik in gedachten had. Ik moest ook even zoeken of ik foto’s had voor bij mijn eigen verhaal en tijdens het zoeken werd het me ook weer pijnlijk duidelijk dat ik echt te weinig heb aan herinneringen van mij met mijn zwangere buik. En dat is ook de reden dat ik het zo belangrijk vind dat jij bewust bent van de groei van jouw buik tijdens de zwangerschap en dat je deze op een mooie manier laat vastleggen. Want deze periode kan je gewoon niet meer overdoen en kan je alleen maar spijt voelen.
Liefs Lisette