Fotografie

Verschillende soorten fotoshoots

Kinderprotretten

Tijdloze kunstwerken aan de muur? In mijn eigen studio in Dordrecht verzorg ik professionele portretfotografie voor de zwangere vrouw en kinderen. Ik hou van klassieke, pure en tijdloze portretten die je aan de muur wilt hangen, omdat je er trots op bent.

Proud Belly shoot

Een bijzondere periode in jouw leven, waarin jouw lichaam in haar volle kracht is. Dat verdient een mooi, krachtig en tijdloos zwangerschapsportret van jou waar je trots op mag zijn.

Proud Mom shoot

Als er een baby word geboren word er ook een moeder geboren en voel je onvoorwaardelijke liefde en trots voor dat kleine mensje. Laat die liefde, die band tussen jullie mooi, puur en tijdloos vastleggen in mijn Proud Mom shoot. 

Van draagtas naar luiertas…

Tassen is vaak bij vrouwen net zoiets als schoenen, je kan er nooit genoeg van hebben en bij elke outfit past er wel een andere leuke tas. Zo heeft denk ik iedere vrouw wel een leuk klein festivaltasje in haar kast liggen of een heerlijke grote shopper.  Maar welke tas gebruik je nou als je mama wordt, welke tas is dan handig en past ook goed bij de activiteit die je die dag gaat doen of bij jouw outfit. Wat als je daar nou een oplossing voor had en je gewoon lekker makkelijk kon wisselen van tas?

Als ik naar mijn eigen verzameling van tassen kijk, dan ben ik echt wel van de grote tassen met lange hengsels, die ik dan kruislings over mijn schouder heen kan dragen. Ik heb wel kleine tasjes, maar eigenlijk gebruik ik die niet zoveel en als ik ze draag dan vooral in de zomer. Ik hoef niet zoveel meer mee te nemen in mijn tas, mijn kids zijn inmiddels tieners. Dus voor mij al even geleden dat ik voor mijn kids alles moest meenemen, maar de natte poetsdoekjes heb ik echt nog wel heel lang in mijn tas gehad. En heel eerlijk mijn oudste is nu in de leeftijd dat ze mijn kleine tasjes inpikt. 

 

 

Toen ik 12 jaar geleden mama werd was ik me nog niet zo bewust dat als ik elke keer ergens naar toe wilde, zoveel in een tas moest proppen. Tuurlijk wist ik wel dat je een luiertas mee moest nemen met je babyspulletjes, maar 1 luier of 1 flesje is soms niet genoeg en dan kan je tas niet groot genoeg zijn.

Maar het nadeel van een grote tas, waar je een hoop in moet doen, is dat je niet altijd even makkelijk datgene snel vind wat je dan snel nodig hebt. Of dat je iets vergeet, omdat je dacht dat dat nog wel ergens onderin die tas zat, maar niet het geval was of dat je je vergist in de tas en dat waarvan je dacht dat het nog in de tas zat net in die andere tas nog zit die je 2 dagen geleden had gebruikt.

Ik begon met zo’n grote tas, gemaakt van dat dikke plastic, in een hele fele drukke print (vind ik nu) en met 2 vakken aan de voorkant, maar achter de grootste rits bovenop gewoon 1 groot gat. Voor een hele lange tijd was de luiertas, mijn tas, als ik ergens heen ging was het die tas die altijd mee ging. Alles moet erin passen je babyspullen, maar ook wat dingen van jezelf, als je dan een super fijne en leuke tas heb is dan wel zo leuk. Je gaat ook 9 van de 10x gewoon weg niet de deur uit met zonder de luiertas.

 

 

O als ik terug denk aan die tas dan is mijn smaak door de jaren heen echt wel verandert en als ik nu voor een luiertas zou moeten kijken zou ik die nu nooit meer kiezen, maar ach toen dacht ik makkelijk schoon te maken en makkelijk over duwstang van de kinderwagen heen te hangen en vond ik zo’n printje toen erg leuk.

Nu zie ik ook bij de kersverse mama’s die hun zwangerschapsbeeldje komen ophalen en de kleine meenemen, zoveel leukere tassen en van sommige zou je niet zo 1, 2, 3 denken dat in die tas al je babyspulletjes zitten, want die zou je ook zeker gewoon kunnen dragen zonder de babyspullen. Een speciale luiertas kopen hoeft dus ook echt niet meer. Alle tassen kunnen in principe denk ik wel, oke niet dat festival tasje, maar wel die leuke shopper van heerlijk Teddystof of een stoere leren cowboybag. 

Nu zijn die 2 laatste die ik noem soms ook echt best grote tassen met gewoon 1 groot vak, waar je als je je arm erin doet wel even aan het zoeken ben naar dat knuffeltje of de speen.

Hoe handig is het dan als je een insertbag hebt waar je allerlei vakjes kan vullen met jouw babyspullen. Speen, spuugdoekje, maar ook je eigen sleutels of telefoon heb je dan zo gevonden en je kan de insert bag dus ook gewoon heel makkelijk wisselen van de ene naar de andere tas. Lijk mij echt super handig!

INY insert Bag

 

 

 

Zo kwam ik dus in mijn studio in gesprek met een kersverse mama die zo’n insertbag had.

Ik dacht gelijk o een mooi onderwerp voor een blog, maar dan wil ik er eigenlijk ook 1 kunnen weggeven onder mijn lezers en dat mag ik ook doen! 

 

Deze insert bag is van INY en zoals ze zelf zeggen:

“transform your fave tote bag into your dream (daiper) Bag”. 

Deze bag is gemaakt van linnen polyester en is er in de kleuren beige en black. De bag heeft maar liefst 12 vakken om al jouw spulletjes in kwijt te kunnen. Naast de vakjes heeft het ook nog een handig verschoon matje erin zitten als je ergens onderweg toch die luier nog even moet verschonen en aan de achterkant zit een rits, waar je eventueel je eigen portemonnee in kwijt kan en een key chain voor je sleutels.  Formaat 35x26x28cm

 

Nu ga ik een mooie beige INY insert bag weggeven. Wil jij kans maken op deze mooie beige insert bag van INY?

Wat moet jij dan doen?

  • Volg Proud Belly en INY Bag
  • Ga naar mijn (blog)post op mijn instagram feed en vertel mij waarom jij deze handige insert bag wilt hebben.
  • Tag 2 andere mama’s die hem ook goed zouden kunnen gebruiken. 
  • Dan trek ik vrijdag 29 april een gelukkige uit de reactie en zal ik misschien jouw naam delen in mijn stories! 

 

Wil je zelf deze leukerd shoppen dan mag ik jou ook nog een hele leuke kortingscode geven van 25% met de code: proudbelly25

Shop hem op http://www.iny-store.com

Voor de foto’s mocht ik het giraf en olifant knuffeltje en die leuke hydrofiele doek lenen van By Ferial. Die kan je vinden op haar website http://www.byferial.nl

 

Dank je wel voor het lezen van mijn Blog!

Liefs,

Lisette

Hoe was mijn eigen zwangerschap…

Echo

Op 18 oktober j.l. werd mijn artikel in de rubriek “De Starter” van het AD Dordtenaar gepubliceerd. Dat zorgde voor veel mooie berichtjes van vrouwen die ook diabetes type 1 hebben en zwanger zijn. Daarom dacht ik wellicht is het ook leuk om in plaats van anderen ook mijn eigen verhaal te vertellen in mijn blog. Ook al is het voor mij 12 en 10 jaar geleden dat ik zwanger was, sommige momenten vergeet je gewoon niet. 

Ik kreeg diabetes type 1 op 20 jarige leeftijd, toen dacht ik nog helemaal niet aan kinderen, maar wat ik wel altijd tegen mijn moeder had gezegd (en dat was meer een gevoel wat ik gewoon had) was dat ik graag voor mijn 28ste moeder zou willen worden. Ik woonde op dat moment in Vlaardingen, ik had een oude brompot als internist, maar echt een super lieve diabetesverpleegkundige waar ik altijd goed mijn verhaal kwijt kon, die mij elke keer goed wist te benaderen . En dat was echt wel nodig, want ik heb enorme naalden angst en dat is nou niet echt handig als je diabetes hebt. 

Zwangerschapsverhaal van Lisette

In 2004 besloot ik voor mijn toenmalige liefde te verhuizen naar Amersfoort. Naast dat ik best moest wennen aan een nieuwe stad, moest ik ook weer aan de nieuwe artsen in dat ziekenhuis, maar gelukkig trof ik ook daar een hele lieve diabetesverpleegkundige.

Tijdens relatie begonnen mijn gedachten steeds vaker af en toe af te dwalen naar hoe het zou zijn om moeder te worden. Na 4 jaar werden deze gedachten steeds sterker en vertelde ik aan mijn diabetesverpleegkundige dat de wens om mama te mogen worden steeds groter werd. Wat ik toen alleen nog niet wist, was dat mijn wens zoveel discipline van mij zou vragen. Ik was elke dag al 24/7 bezig met mijn diabetes, maar dat moest toch nog een graadje strenger. Ik kan namelijk mijn diabetes af en toe zoooo zat zijn om er continue mee bezig te zijn, dat ik het soms ook even laat voor wat het is en wat minder met mijn waarden bezig ben. Binnen proporties dan wel hoor, want ik krijg hem vaak ook altijd weer terug. Maar dat was de periode die ik in ging echt een no go.

Omdat ik een kinderwens had, moest ik in gesprek met mijn internist en zij vertelde mij dat ik eigenlijk een groen licht van haar moest krijgen voordat ik mocht gaan proberen om zwanger te worden, dat was iets wat ik niet had zien aankomen. Ik moest proberen om een periode van minimaal een half jaar mijn bloedglucosewaarden onder de 6 te houden. Ik moest bewijzen dat ik dat kon. En wellicht denk je nu oké niet zo moeilijk toch. Maar bij mij konden mijn bloedsuikerwaarden soms echt wel flink wisselen en had ik zelden een dag had waarop ik echt heel de dag perfect zat op een 6 zat. Elke dag voor 6 maanden lang bijna zo goed als perfecte waarden hebben leek mij dan ook echt onmogelijk. Alles wat je doet in je dagelijkse leven heeft namelijk effect op je bloedwaarde. Bijvoorbeeld ben je enthousiast of kom je in een spannende situatie, heb je stress, ben je moe, ga je bewegen alles heeft invloed en op sommige dingen in het leven zoals bijvoorbeeld ziek worden of stress heb je gewoon niet zoveel invloed. Maar als ik een gezonde baby in mijn buik wilde laten groeien moest ik mijn uiterste best doen om zo strak mogelijk onder die 6 te blijven. Met volle moed begon ik aan die 6 maanden, maar kwam er al snel achter dat het knap lastig was. Ik kan soms nu nog steeds niet geloven dat me dat toen gelukt is. Ik vond het een zware periode, maar ik had een doel.

Na 6 maanden bekeken ze alles en kreeg ik groen licht van mijn internist. Wat was ik blij, maar ook bewust dat het nu eigenlijk pas begon. Ik moest die strakke instellingen behouden terwijl we probeerden zwanger te worden en dan moest ik de belangrijkste 9 maanden ook nog goed volbrengen. Ik had geluk dat ik na een korte periode van proberen een positieve zwangerschapstest had.

Mijn zwangerschap nam me toen een beetje over. Ik begon aan een traject waarin ik voor mijn gevoel mijn tijd alleen maar bezig was met zorgen dat ik mooie bloedwaarden suiker hield en de vele ziekenhuisbezoeken. Elk onderzoek, bloedtest of echo vond ik super spannend en ik kon alleen maar denken aan dat kleine mensje wat in mijn buik groeide en dat ik moest zorgen dat hij of zij goed kon groeien en ontwikkelen.

In de gesprekken met de verloskundige werd me al snel verteld dat ik een grote baby zou krijgen, maar dat dat op zich niet vreemd was als de moeder diabetes had. De 20 weken echo was extra spannend, maar alles zag er goed uit en kwamen we er ook achter dat er een klein meisje in mijn buik groeide met alles erop en eraan, geen gekke dingen te zien en ze groeide met een goede lijn. Mijn buik groeide als een speer en ik paste al heel snel niet meer in mijn gewone kleding. Ik had een tijdelijke baan, die ze tijdens mijn zwangerschap niet wilde verlengen. Ergens baalde ik daar ontzettend van maar tevens was het ook wel weer een voordeel, want nu kon ik me echt helemaal focussen op mijn zwangerschap en ik moest best vaak naar het ziekenhuis voor controles. Ik vond het heerlijk om mijn buik te voelen en te zien groeien. Ik vond dat ik echt een enorme buik had, aan het einde van mijn zwangerschap was ik in totaal 30 kilo aangekomen. Richting de 30 weken zwangerschap ging het wat minder met mijn bloedwaarden en begon ik ook veel vocht vast te houden. De artsen besloten mij dan ook op te nemen in het ziekenhuis. Jemig wat was dat een domper zo vroeg in het ziekenhuis liggen en oersaai ondanks dat ik op een kamer lag met 6 andere zwangeren vrouwen. Nou hoor ik je denken 6? Ja ik lag op een grote kamer met een tussenwand aan de ene kant stonden 3 bedden en aan de andere kant ook 3 bedden. Nu ik dit ook zo typ komt er ook steeds meer naar boven wat ik allemaal aan rare situaties heb meegekregen. Maar goed, uiteindelijk bleek ik zwangerschapsvergiftiging te hebben en was dat ook een reden voor de artsen om het kindje eerder te willen halen. Ik heb toen aardig wat gesprekken gehad met de artsen. Ze wilde eerst een punctie doen, maar die heb ik geweigerd. Het risico was te groot en ongeacht wat de uitslag was van die punctie wilde ze haar toch eerder halen. Ze vertelde mij ook dat de longen van baby’s met moeders die diabetes hebben minder snel rijpen en dat ze bang waren dat de longen van mijn kindje nog niet rijp genoeg waren om geboren te worden, dus kreeg ik een hormonenspuit om de rijping van de longetjes te bevorderen. Het enige nadeel was dat het ook een risico met zich mee bracht en ik goed in de gaten moest houden of ik haar nog goed voelde bewegen.

Zwangerschapsverhaal van Lisette

Nou ik heb geen oog dicht gedaan die nacht, ik was alleen maar met mijn handen over mijn buik aan het gaan en of ik haar goed voelde bewegen. Af en toe gaf ik een zetje op mijn buik om te kijken of ze daarop wilde reageren. Heel vroeg in de ochtend kreeg ik steeds meer het gevoel dat het minder werd. Ik kreeg de CTG band om mijn buik zoals ik elke dag 2x kreeg en ze waren bezig met de 2de band toen er al gelijk een arts aan mijn bed stond die zei “we gaan ze vanmorgen halen”. Ik kreeg nog tijd om mijn vriend bellen, die wilde net onder de douche stappen en vroeg kan ik nog wel even douchen en ontbijten? Ik hoor me nog zeggen ja joh tuurlijk, maar ik hing op en de arts stond opnieuw aan mijn bed en zei “we gaan nu naar de OK. Ik zei nu? als in echt nu?”. Ik kon nog net mijn vriend weer bellen dat hij nu moest komen. Ze pakte mijn bed en rolde me richting de lift en ik kon alleen maar hopen dat mijn vriend op tijd zou komen, want het enige wat er door mijn hoofd ging op dat ene moment was nu gaat het gebeuren en ik ben helemaal alleen. Eenmaal bij de lift gingen de deuren open en was ik heel blij mijn vriend te zien staan in diezelfde lift, mijn bed werd er naast gerold en zo gingen we toch nog samen naar de operatiekamer. In de operatie kamer ging alles zo snel, ik kreeg 2 infuusjes, de ruggenprik en voor ik het wist was de eerste snede al gezet. Ik had zelfs geen tijd om stil te staan hoe eng ik al die naalden vond haha.

 

Mijn dochter was snel uit mijn buik, ze lieten haar even zien bij mijn hoofd, maar namen haar al snel weer mee. Dat is toch echt wel een minder leuke herinnering van mijn eerste bevalling. Het moment dat ze haar meenamen ging mijn vriend ook met haar mee en lag ik alleen in de operatiekamer luisterend naar de artsen die alles weer mooi dicht aan het hechten waren en hun verhalen over wat ze die dag nog aan plannen hadden. Er was eigenlijk niemand meer die bij mij kwam zitten en me ook maar iets kon vertellen hoe het mijn mijn baby ging of waarom ze was meegenomen. Toen de artsen klaar waren met mijn keizersnede hechten werd ik naar de recovery kamer gebracht, ze zeiden dat ik veel bloed verloren had en ik moest daar wel even blijven liggen voordat ik terug naar de afdeling kon. Alleen wisten ze mij nog niets te vertellen hoe het met mijn dochter ging. Ik weet niet precies hoelang ik daar gelegen heb, maar het waren lange vervelende uren voor mij, waarin ik zat te piekeren over hoe het met mijn dochter zou gaan. Toen eindelijk mijn vriend terug kwam kon hij me gelukkig vertellen dat onze dochter het goed deed. Kort daarna mocht ik weer terug naar de afdeling, mijn vriend ging weer naar onze dochter en alle opa’s en oma’s bellen. Eenmaal terug op de afdeling lag ik in een hele nieuwe kamer en moest ik wachten totdat ze me konden komen wassen en zouden ze me daarna met bed en al naar de neonatologie afdeling brengen zodat ik eindelijk mijn dochter kon zien. Mijn gevoel van dat moment vind ik lastig te beschrijven. Alles leek enorm lang te duren, ik wist dat ik nu echt mama was geworden alleen zo voelde het nog helemaal niet en ik voelde me ook heel erg alleen.

Terwijl ze mij aan het wassen waren, stapte mijn vader de kamer binnen. Hij was die ochtend op de motor gestapt vanuit Rotterdam om bij mij op bezoek te komen, niet wetende dat zijn kleindochter inmiddels al geboren was. Voor mij ook een dubbel gevoel, want ik kon mijn vader vertellen dat hij opa was, maar ik had mijn dochter zelf nog helemaal niet gezien. Na het wassen werd ik samen met mijn vader naar beneden gebracht waar mijn moeder inmiddels ook aangekomen was om ons meisje te komen bewonderen.

Ze rolde mijn bed naar de zaal en daar lag mijn meisje. Ik mocht haar eindelijk vasthouden en wat voelde dat heerlijk, ik kon haar eindelijk helemaal in me opnemen. Ik kon nog niet goed op en neer door de keizersnede, maar dat kon me helemaal niets schelen. Na ons momentje mochten de opa’s en oma’s omstebuurt komen kijken. Wat ik vervelend vond aan die eerste momenten was dat ik nog niet zelfstandig naar de neonatologie afdeling kon lopen en dus altijd op het knopje moest drukken om met mijn bed en al gebracht te worden en dan voelde ik mij soms echt teveel voor de verpleegkundige, maar gelukkig mocht ik na 2 dagen in een kamer op de neonatologie afdeling verblijven. Inmiddels kon ik al wat beter op en neer en mocht mijn dochter steeds vaker en langer bij mij op de kamer verblijven. Uiteindelijk kreeg ik het grootste cadeautje op mijn 28ste verjaardag, want we mochten samen naar huis. En Ja het scheelde niet veel, maar dat gevoel wat ik altijd had gehad om voor mijn 28ste moeder te mogen worden, was uitgekomen.

Terugkijkend op mijn eerste bevalling heeft die wel wat sporen nagelaten, zeker wat betreft mijn moedergevoel , de binding voelen met je baby. Ik heb ook best een lang herstel nodig gehad na mijn keizersnede door het vele bloed wat ik verloren was. In de gesprekken die daarna volgde met de artsen noemde ze best al snel dat als ik de wens had voor een tweede kindje ik daar beter niet te lang mee moest wachten i.v.m. mijn diabetes. Dat legde ook best wel een druk neer, want daar was ik eigenlijk nog helemaal niet mee bezig en daar moest ik nu dan wel over na gaan denken.

Na 2 jaar was ik opnieuw zwanger en deze zwangerschap verliep een stuk fijner, geen kwaaltjes, mijn waarden gingen goed en ik kwam ook minder aan in kilo’s wat ook wel fijn was. Wat wel hetzelfde was, was dat de artsen mij niet tot het einde van de 40 weken wilde laten lopen.  Met ruim 37 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik een ballon om de bevalling te stimuleren. Na 3 pogingen zonder resultaat zag ik een 4de ballon helemaal niet meer zitten, ik was uitgeput. Mijn internist wilde graag dat ik natuurlijk zou bevallen en dat gaf dan ook wel wat pittige gesprekken, maar uiteindelijk is het ook weer een keizersnede geworden. 

Met het moedergevoel kwam het dit keer gelukkig wel goed, want ik kreeg mijn dochter gelijk op de borst in de recovery kamer. Dit keer werden we samen terug naar de kraamafdeling gebracht en ze mocht bij mij op de kamer blijven. Dit was zo een onwerkelijk gevoel. Ik kon nu gewoon heel de tijd naar haar kijken in haar bedje naast mij. Helaas was dit wel van korte duur en moest ze ook naar de neonatologie afdeling gebracht worden. Maar daar heeft ze gelukkig maar kort gelegen en mochten we samen al snel naar huis. Deze zwangerschap was in zoveel manieren zo anders. De zwangerschap zelf verliep beter, ik had haar gelijk bij me en had ik gelijk dat gevoel dat ik weer mama mocht zijn van een klein meisje. Ik kon haar ruiken, voelen en vasthouden. Mijn herstel was ook beter en sneller. Ik vond het heerlijk om weer snel thuis te zijn en lekker te genieten van mijn gezin.

Nou lieve mensen dit was mijn verhaal, ik hoop dat je het leuk vond om te lezen ookal is hij wat langer geworden als dat ik in gedachten had. Ik moest ook even zoeken of ik foto’s had voor bij mijn eigen verhaal en tijdens het zoeken werd het me ook weer pijnlijk duidelijk dat ik echt te weinig heb aan herinneringen van mij met mijn zwangere buik. En dat is ook de reden dat ik het zo belangrijk vind dat jij bewust bent van de groei van jouw buik tijdens de zwangerschap en dat je deze op een mooie manier laat vastleggen. Want deze periode kan je gewoon niet meer overdoen en kan je alleen maar spijt voelen. 

Liefs Lisette

In gesprek met… Ivana

In gesprek met Ivana - mandje met rompertje - proudbelly

Voor mijn 2de interview heb ik thuis bij Ivana afgesproken en heb ik dit keer, naast mijn notebook, ook mijn telefoon op tafel om ons gesprek op te nemen, zodat ik het gesprek bij het uitwerken nog een keer goed kan beluisteren. Kijken of mij dat beter bevalt.

Ivana is verhuist van Rotterdam naar Dordrecht en woont nu samen met haar man Vincent en hun 2 kinderen Nora en Samuel in Dubbeldam en zijn ze zwanger van hun 3de kindje. Ivana is wijkmanager in een zorggroep, dat gericht is op huisartspraktijken in Rotterdam. Daarnaast werkt Ivana 1 dag in de week als zwangerschapsdocent en geeft ze de zwangerschapscursus Samen Bevallen, die je met je partner kan volgen.

Ivana is bij mij in de studio geweest om een zwangerschapsbeeldje te maken en we konden al snel kletsen over zwangere vrouwen waar duidelijk voor beiden onze interesse ligt. Daarom leek het mij leuk om met Ivana een interview te doen en het te hebben over haar werk als zwangerschapsdocent.

Van mijn huis naar het huis van Ivana is het niet ver. Maar het blijft elke keer leuk om weer een andere buurt te zien van Dordrecht.  Het is vandaag heerlijk weer, het zonnetje schijnt en daarom besluiten we al snel om lekker buiten aan de tuintafel ons gesprek te houden. We komen al snel weer gezellig in gesprek en ik zou bijna vergeten om de recorder op mijn telefoon aan te zetten. Dus record aan en beginnen we met de eerste vraag op mijn lijstje.  

Zwangerschapsverhaal van Ivana - proudbelly

Je bent wijkmanager bij een huisartsen praktijk, hoe ben je terecht gekomen bij het geven van zwangerschapscursussen?

“Ik werk nu zo’n 3 jaar in de functie van wijkmanager, maar ik geef al langer de zwangerschapscursussen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik iets met zwangere moest gaan doen. Vroeger wilde ik ook verloskundige worden, maar ik kan eigenlijk nooit opstaan ‘snachts (’s morgens ook niet), dus ik zou een slechte verloskundige zijn.” verteld ze lachend.

“Mijn afstudeerrichting is preventie & gezondheidsvoorlichting en na mijn afstuderen dacht ik: op welk gebied ga ik dit nu verder doen? Leefstijl, of toch iets wat dichter bij mijn hart ligt? Dat was toch ook echt zwangerschap, geboorte, voeding en opvoeding. En toen ben ik gaan googelen en kwam ik uit bij Samen Bevallen.” Samen Bevallen is een zwangerschapscursus die een zwangere met haar (beval)partner volgt. Dat zijn meestal de partners, maar kunnen ook zussen, vriendinnen, moeders etc. zijn. Samen Bevallen is een zwangerschapscursus gericht op zwangerschap, geboorte, voeding en de kraamtijd. Het is gericht op kennis, in combinatie met praktische ademhalings- en ontspanningsoefeningen voor tijdens de zwangerschap, geboorte en de periode erna. Als docent kun je 3 soorten cursussen geven: een mini-cursus van 4 bijeenkomsten, een complete cursus van 7 bijeenkomsten en 1 op 1: privé cursus of een herhalingscursus. Samen Bevallen is een landelijke vereniging. Na een opleiding van ca. 2 jaar (inmiddels door corona en andere omstandigheden ingekort, door middel van het aanbod blended learning) kan de docent de cursus aanbieden. Een Samen Bevallen docent moet zich elke 2 jaar her-certificeren, zodat de cursus voldoet volgens de laatste ontwikkelingen.

“Aan het einde van mijn opleiding was ik zelf zwanger van ons 2de kindje. Ik heb hoogzwanger de stages gedaan en met een dikke buik voor een groep gestaan, dat was ook echt leuk.”

 

Je vertelt er zo enthousiast over, kriebelt het nu alsnog niet om meer met of voor zwangeren te gaan doen?

“Ik zou het wel graag willen. Vanuit mijn ervaring en interesse in de meer klinische aspecten van zwangerschap, zou ik wel een Samen Bevallen+ willen opzetten: de kwaliteit en kunde van het huidige concept, met meer informatie over als je een medische indicatie hebt. Met bijvoorbeeld meer uitleg over het ziekenhuis, de professionals die je kan tegenkomen. Kennis is macht, als jij weet wat er in je lichaam gebeurt, als je weet wat er tijdens een bevalling kan gebeuren, als je weet wat voor ingrepen er kunnen plaatsvinden, hoe je kindje kan worden opgevangen, hoe je kindje ter wereld komt, dat geeft vrouwen en hun (beval)partners meer vertrouwen: op elke plek waar je mogelijk kan bevallen.”

Waarom is voor jou de medische kant net iets interessanter?

“Ik heb zelf ook medische indicaties gehad tijdens mijn zwangerschappen. Mijn eerste zwangerschap was ongecompliceerd en onbezorgd in die zin. Met 30 weken ging ik naar de arts, omdat ik mij niet lekker voelde en dachten ze dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Ik bleek geen zwangerschapsvergiftiging te hebben, maar ze zeiden wel dat er iets niet klopte en zo ben ik in de 2de lijn bij de gynaecoloog terecht gekomen om dat stukje toch in de gaten te houden. Mijn bevalling is uiteindelijk wel een 2de lijns bevalling geworden, omdat mijn vliezen braken maar er geen weeën kwamen. Na de zwangerschap bleek toch dat er iets anders was, daardoor werden mijn 2e en 3e zwangerschap ook begeleidt in de 2e lijn. Het is mijn het meest bijgebleven dat ik in het ziekenhuis geen aanbod en/of informatie heb gekregen/ontvangen over een zwangerschapscursus (welke, maakt natuurlijk niet uit). Als Samen Bevallen docent, maar ook vanuit mijn functie als wijkmanager, valt mij dat natuurlijk extra op en zie ik daar ook kansen in.”

 

Heb jij zelf een zwangerschapscursus gevolgd?

“Mijn man en ik hebben bij de eerste zwangerschap geen cursus gedaan. Door onze zorg achtergrond hadden we allebei al voor de 1e zwangerschap het een en ander meegemaakt rondom bevallingen.  We hadden daarom niet echt de behoefte om een zwangerschapscursus te doen. Wel heb ik zwangerschapsyoga gedaan om fit te blijven. Daar ontving ik ook informatie over bevallen, met tips en tricks voor tijdens de bevalling.

Bij mijn 2de zwangerschap zat ik midden in de opleiding van Samen Bevallen en heb ik mijn man wel meegenomen in de cursus, in de uitleg die ik moest geven aan de cursisten. Ook omdat ik alles naar mijn doelgroep goed en praktisch wil uitleggen. Partners zijn vaak gebaat bij praktische informatie en actie gericht: “Wat kan en moet ik doen?”.  Zij liggen niet te bevallen, maar coachen wel hun zwangere vrouwen.  Mijn man is ook daar wel van en dat heeft ons ook wel geholpen, dat ik bij mijn 2de bevalling er al heel anders in zat en zo nog meer wist wat ik kon verwachten. Het geboorteplan was bijvoorbeeld uitgebreider, dan bij onze 1e bevalling. Ook had ik veel beter nagedacht over pijnbestrijding.”

Zwangerschapsverhaal Ivana - proudbelly
commode - zwangerschapsshoot - proudbelly

Wat zou jij nog graag veranderen als het om zwangerschapscursussen gaat?

“In de complete cursus van 7 weken bespreken we de kraamtijd, een beetje wat je de eerste week kunt verwachten. We krijgen vaak terug van de verloskundige praktijken dat de periode na de kraamweek  onderbelicht is. Op dat stuk zou ik nog wel meer willen, en gelukkig is daar meer aandacht voor. Toch zie je ook dat er weinig animo is voor zogenaamde ‘ouderschapscursussen’. Dat is jammer. Soms komen de vrouwen nog wel in mama-groepen bij elkaar, maar vaak heeft er dan al veel onbegrip plaatsgevonden. Ik krijg tijdens terugkom-dagen regelmatig terug: waarom heb je mij niets verteld over de periode na de kraamtijd? Ik stel dan altijd de tegenvraag: had je het van mijn aangenomen? Meestal krijg ik dan terug:  “nee waarschijnlijk niet”. Ja dat blijf lastig om dat uit te leggen als je nog geen ouder bent al.”

 

Hoe was het voor jou om de zwangerschapscursus te geven in Corona tijd.

“Het sprak stellen niet direct aan om de cursus online te volgen. In het begin zag ik een lichte afname in het aantal aanmeldingen. Toen eenmaal duidelijk werd dat de crisis grotere vormen had dan we allemaal dachten, namen de aanmeldingen weer toe.  Stellen wilden zich toch voorbereiden op de naderende bevalling. Ik heb de cursus dus online aangeboden. Op de dag dat ik digitaal moest, belde ik mijn collega uit Den Haag. Zij fietste mij razendsnel door het online platform en gaf opstart-tips. Dezelfde avond was ik online. Dat is live, zodat de stellen hun vragen direct kunnen stellen. De cursus was net als een fysieke cursus: met inloop (meestal 5-10 minuten voor de cursus), een pauze en direct gelegenheid voor vragen/opmerkingen/delen van tips etc. Gaandeweg werd ik bedrevener in het geven van de cursus, dat kwam ook doordat ik regelmatig met de collega’s kon sparren en zodoende tips kreeg. Landelijk zijn we ook overgegaan op de digitale inzet van de cursus.  Waarschijnlijk blijft dat ook wel, dat zie je nu overal. Het geeft de docenten wel meer vrijheid en veel meer mogelijkheden. Het geeft bijvoorbeeld ook mogelijkheden tot het volgen van de cursus als de zwangere bedlegerig is of toch opgenomen in het ziekenhuis. Mijn voorkeur gaat uit naar een fysieke cursus. Met elkaar in een ruimte maak je toch veel meer contact. Ik ben wel blij dat deze optie er is (geweest) zodat ik alsnog zwangere vrouwen en hun partners de cursus kan geven.”

Wat wil je nog graag doen voor zwangere?

Ik zou heel graag nog een brug willen slaan naar een samenwerking met gynaecologen en/of klinisch verloskundigen. Wat zou ik dan willen? Wat ik eerder zei: een soort Samen Bevallen+, gericht op bevallen met een medische indicatie in het ziekenhuis. Want ook daar geldt: kennis is macht, maak je bevalling ook in het ziekenhuis jouw/jullie bevalling, neem je regie, je autonomie en ga/blijf in gesprek.”

 

Ik kan wel blijven praten en sparren met Ivana, zeker over zwangere met  een medische indicatie en de begeleiding in het ziekenhuis. 

Maar we hebben er toch een eind aan gebreid, ik hoop dat dit interview ook voor jullie interessant was om te lezen en hieronder nog wat leuke tips van Ivana.

Liefs,
Lisette

 

  Tips van Ivana:

  • Zwangerschapscursus Samen Bevallen : www.samenbevallen.nl
  • Voor het leren dragen van je kindje een een draagdoek: www.draagdoekconsulenten.nl
  • Muziek op schoot heel leuk om muziek te maken met je kids. In dordrecht kan dit bij www.tobe.nl
  • Als je baby ongeveer 3 maanden is, krijg je van de gemeente een speciale waardebon voor het BoekStartkoffertje. Ga met deze bon naar de Bibliotheek bij jou in de buurt, maak je baby lid en ontvang het gratis  Bezoek hierna de BoekStarthoek en bekijk welke leuke, nieuwe boekjes jij en je baby kunnen ontdekken! : www.boekstart.nl

In gesprek met… Eveline

Vandaag zit ik voor mijn eerste interview op de bank bij Eveline Aardoom. Eveline is schoonheidsspecialiste, woont samen met haar man Steven en zijn zoon en dochter van 6 en 9, in het centrum van Dordrecht en verwachten samen hun eerste kindje. Waarom wil ik graag met Eveline een interview doen? Eveline is zelfstandig onderneemster, en heeft haar eigen schoonheidssalon. Schoonheidssalon Eveline Aardoom, gevestigd aan het Damplein in Dubbeldam. Corona heeft haar zowel zakelijk als persoonlijk de nodige uitdagingen gegeven. Voor beiden, blijkt later in ons gesprek, want Steven is ook zelfstandig ondernemer in de evenementen branche. Voor mij een mooi onderwerp van gesprek voor een klein interview hoe zij deze periode ervaren heeft.

Bij binnenkomst kan ik al helemaal blij worden van hun huis. Een mooi oud huis aan de rand van een ijzeren brug met mooie bootjes en binnen met een waanzinnige authentieke vibe. Het kan ook niet anders dan dat het bij mij al begint te kriebelen om straks enkele foto’s te maken met Eveline voor bij dit interview. We gaan lekker zitten op de bank met haar man op een kleine afstand aan tafel die aan het werk is en soms ook lekker met ons mee kletst. We zitten al lekker te kletsen als ik mijn blocnote en mijn vragenlijstje erbij pakt die ik had voorbereid. Ja achteraf denk ik ook blocnote? Niet een beetje ouderwets kan toch veel makkelijker. Maar ja zo ver had ik door de spanning denk ik nog niet nagedacht. Eveline en Steven kwamen er in Oktober 2020 achter dat ze zwanger waren. In deze periode was Corona in volle gang, nog geen Lock down, maar wel al maatregelen die ervoor zorgde dat ze dit nieuws op een net wat andere manier hebben moeten delen met hun familie en vrienden.

Heb je jullie nieuws nog op een bijzonder manier verteld? 
“We zijn op een doordeweekse avond spontaan met een taart langs mijn ouders gegaan. Ik had mijn zwangerschapstest op de doos geplakt. We kwamen binnen en zeiden dat we wat lekkers hadden meegenomen voor bij de koffie en hadden de taart voor hun neergezet, maar ze zagen heel de zwangerschapstest niet, en het duurde even voordat ze besefte wat we hun kwamen vertellen. We zijn in september getrouwd en ze hadden gewoon niet verwacht dat we al zo snel met dit leuke nieuwtje zouden komen. Wel hebben we door de coronamaatregelen, omdat je niet veel mensen op bezoek mocht hebben of op bezoek mocht gaan, met oud en nieuw op social media een hintje gegeven voor onze vrienden en familie.

Hoe vond je het om zwanger te zijn tijdens Corona?
We hebben veel minder persoonlijk contact gehad met onze naasten. Dat was soms erg jammer omdat je dit juist met hun wil delen, dus ging dat vooral via de telefoon of app. Je raakt er soort van aan gewend om geïsoleerder te leven op persoonlijk vlak maar ook door mijn werk wat stil kwam te staan. Tegelijkertijd hebben mijn man en ik het wel samen heel intens kunnen beleven, omdat we noodgedwongen veel thuis hebben gezeten. Dat was juist heel waardevol.

Was je bang om ziek te worden?
Ik heb wel momenten gehad ja, ook omdat het nog zo onbekend was in het begin. Ik kan me herinneren dat er op een gegeven moment werd verteld, dat als je als zwangere op de IC terecht zou komen, je veel heftiger reageert als dat je niet zwanger bent. Met alle gevolgen nadien. Als je dat dan zo hoort zijn dat wel momenten dat je schrikt. Maar tevens probeer je dat ook weer los te laten en je jezelf er een beetje aan over te geven. Maar ik ben wel voorzichtiger geweest, ik heb bewust mijn sociale contacten beperkt. Ook met mijn werk moest ik erop kunnen vertrouwen dat mijn klanten met klachten niet op de afspraak zouden komen en uiteraard gold dat andersom natuurlijk ook zo.

Je bent ook ondernemer voelde je daardoor de Corona dubbel hard aankloppen, ook omdat je zwanger was en ook daardoor al bepaalde dingen niet konden of mochten?
“Ik was inmiddels net een jaar bezig met mijn nieuwe salon en zat in de drukste tijd van het jaar rond de kerst, en toen kwam de Lock down. Ja die voelde wel even zuur. Maar tevens was het ook een dubbel gevoel, want ik was door de zwangerschap moe en misselijk, en door de sluiting van mijn salon kon ik ook niets anders als mij daaraan overgeven. Dat voelde ook wel weer fijn, maar zakelijk gezien voelde ik mij machteloos en onrustig. 

Maar ik zie deze periode ook als een mooie tijd. Ik heb zoveel quality tijd samen met Steven gehad. We hebben echt lekker samen kunnen cocoonen.” 

Haar man Steven beaamt dit ook, Steven is ook zelfstandig ondernemer en zijn werk lag daardoor ook stil. “Het was financieel zeker een uitdaging omdat we beide zelfstandig ondernemer zijn en ons werk stil lag, maar ik heb deze tijd echt samen met Eveline kunnen beleven. Het is een hele mooie en bijzondere tijd ook voor ons. Normaal reis ik veel voor mijn werk en zou ik veel minder thuis zijn geweest als dat ik nu ben geweest. We zijn er bewuster mee bezig geweest en genieten echt samen van deze zwangerschap. Steven maakt daarbij nog een grapje “arm, maar wel mooi”. Genoeg uitdaging op zakelijk gebied, maar achteraf is dit ook de mooiste tijd van je leven en dan moet je daar toch ook samen van genieten.” Eveline beaamt dat ook: “ Ja je bent samen wat aan het opbouwen en dan komt Corona, maar in deze tijd zijn we én getrouwd, wat echt een hele mooie dag is geworden, én mocht ik ook nog snel zwanger worden. Dat is toch prachtig! Je geeft je dan ook over en ga mee met wat de situatie je brengt”

Met welke Corona maatregel heb je het meeste moeite?
“ Ik denk dat dat toch wel is dat je beperkt mensen mocht zien of uitnodigen. Een vriendin van mij die wat verder weg woont, heeft mij in levende lijf nog niet eens zwanger gezien, alleen op foto’s. Je leeft veel geïsoleerder. Dit is voor mij mijn eerste zwangerschap en dan komt er een hoop op je af, ook ter voorbereiding naar de bevalling. Ik wilde bijvoorbeeld graag een zwangerschapscursus doen en die moest nu ook online. De lessen zijn wel live dus je hebt wel contact, maar dat is toch anders als dat je echt met zijn allen in een groepsverband zit en contact hebt met de andere zwangere vrouwen. Dat vind ik wel erg jammer en echt een gemis. Ook een cursus met partner zat er niet in. Nu hebben we dat recent nog wel gevolgd, maar ook online. Het is tenminste iets wat we kunnen doen ter voorbereiding voor wat straks komen gaat. Hetzelfde dat je met je mondkapje naar de verloskundige moest en je soms gewoon alleen bij de echo zat omdat je partner niet mee mocht. Gelukkig is Steven de meeste keren er bij geweest hoor, maar dit soort dingen zijn ineens niet vanzelfsprekend. Het is allemaal veel onpersoonlijker. Je krijgt ook veel nieuwe informatie op je af en samen hoor je toch ook altijd veel meer als in je eentje ” Steven vult daarbij ook aan dat hij als vader nu al wel weet van hoe en wat, maar als dit voor hem zijn eerste kindje zou zijn hij daar echt totaal nog geen idee bij zou hebben.”

Waar kijk je het meeste nu naar uit?
“Om mijn kindje te ontmoeten. Ik word met de dag nieuwsgieriger, ik voel een gezonde spanning, krijg nesteldrang om nog de laatste dingentjes af te maken voor de bevalling. Maar ik geniet bewust ook echt nog even van mijn buik, het voelen van de bewegingen.”

En als laatste vraag heb je ook als schoonheidsspecialiste nog een tip voor andere zwangere vrouwen?
“Ja om ook echt je momenten te pakken om te ontspannen. Ik ben zelf bij een mede-collega langs geweest voor een ontspannende gezichtsbehandeling en dat is echt heerlijk! Maar ook een lichaamsmassage is fijn om te doen of verwen je voeten lekker met een pedicure behandeling. Gun jezelf die ontspanning, want straks komen dat soort dingen er even niet meer van.”

Zo lieve lezers dit was mijn eerste interview. Ik vond het spannend maar zo leuk om te doen. Ik kan echt genieten van de gesprekken die je krijgt en vind het zo fijn dat iemand zo open bij mij wil zijn en toch een kijkje geeft in zijn leven. Dank je wel voor het lezen van mijn blog en hopelijk lees je de volgende ook weer.

Liefs,
Lisette