Mijn dochter was snel uit mijn buik, ze lieten haar even zien bij mijn hoofd, maar namen haar al snel weer mee. Dat is toch echt wel een minder leuke herinnering van mijn eerste bevalling. Het moment dat ze haar meenamen ging mijn vriend ook met haar mee en lag ik alleen in de operatiekamer luisterend naar de artsen die alles weer mooi dicht aan het hechten waren en hun verhalen over wat ze die dag nog aan plannen hadden. Er was eigenlijk niemand meer die bij mij kwam zitten en me ook maar iets kon vertellen hoe het mijn mijn baby ging of waarom ze was meegenomen. Toen de artsen klaar waren met mijn keizersnede hechten werd ik naar de recovery kamer gebracht, ze zeiden dat ik veel bloed verloren had en ik moest daar wel even blijven liggen voordat ik terug naar de afdeling kon. Alleen wisten ze mij nog niets te vertellen hoe het met mijn dochter ging. Ik weet niet precies hoelang ik daar gelegen heb, maar het waren lange vervelende uren voor mij, waarin ik zat te piekeren over hoe het met mijn dochter zou gaan. Toen eindelijk mijn vriend terug kwam kon hij me gelukkig vertellen dat onze dochter het goed deed. Kort daarna mocht ik weer terug naar de afdeling, mijn vriend ging weer naar onze dochter en alle opa’s en oma’s bellen. Eenmaal terug op de afdeling lag ik in een hele nieuwe kamer en moest ik wachten totdat ze me konden komen wassen en zouden ze me daarna met bed en al naar de neonatologie afdeling brengen zodat ik eindelijk mijn dochter kon zien. Mijn gevoel van dat moment vind ik lastig te beschrijven. Alles leek enorm lang te duren, ik wist dat ik nu echt mama was geworden alleen zo voelde het nog helemaal niet en ik voelde me ook heel erg alleen.
Terwijl ze mij aan het wassen waren, stapte mijn vader de kamer binnen. Hij was die ochtend op de motor gestapt vanuit Rotterdam om bij mij op bezoek te komen, niet wetende dat zijn kleindochter inmiddels al geboren was. Voor mij ook een dubbel gevoel, want ik kon mijn vader vertellen dat hij opa was, maar ik had mijn dochter zelf nog helemaal niet gezien. Na het wassen werd ik samen met mijn vader naar beneden gebracht waar mijn moeder inmiddels ook aangekomen was om ons meisje te komen bewonderen.
Ze rolde mijn bed naar de zaal en daar lag mijn meisje. Ik mocht haar eindelijk vasthouden en wat voelde dat heerlijk, ik kon haar eindelijk helemaal in me opnemen. Ik kon nog niet goed op en neer door de keizersnede, maar dat kon me helemaal niets schelen. Na ons momentje mochten de opa’s en oma’s omstebuurt komen kijken. Wat ik vervelend vond aan die eerste momenten was dat ik nog niet zelfstandig naar de neonatologie afdeling kon lopen en dus altijd op het knopje moest drukken om met mijn bed en al gebracht te worden en dan voelde ik mij soms echt teveel voor de verpleegkundige, maar gelukkig mocht ik na 2 dagen in een kamer op de neonatologie afdeling verblijven. Inmiddels kon ik al wat beter op en neer en mocht mijn dochter steeds vaker en langer bij mij op de kamer verblijven. Uiteindelijk kreeg ik het grootste cadeautje op mijn 28ste verjaardag, want we mochten samen naar huis. En Ja het scheelde niet veel, maar dat gevoel wat ik altijd had gehad om voor mijn 28ste moeder te mogen worden, was uitgekomen.
Terugkijkend op mijn eerste bevalling heeft die wel wat sporen nagelaten, zeker wat betreft mijn moedergevoel , de binding voelen met je baby. Ik heb ook best een lang herstel nodig gehad na mijn keizersnede door het vele bloed wat ik verloren was. In de gesprekken die daarna volgde met de artsen noemde ze best al snel dat als ik de wens had voor een tweede kindje ik daar beter niet te lang mee moest wachten i.v.m. mijn diabetes. Dat legde ook best wel een druk neer, want daar was ik eigenlijk nog helemaal niet mee bezig en daar moest ik nu dan wel over na gaan denken.
Na 2 jaar was ik opnieuw zwanger en deze zwangerschap verliep een stuk fijner, geen kwaaltjes, mijn waarden gingen goed en ik kwam ook minder aan in kilo’s wat ook wel fijn was. Wat wel hetzelfde was, was dat de artsen mij niet tot het einde van de 40 weken wilde laten lopen. Met ruim 37 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik een ballon om de bevalling te stimuleren. Na 3 pogingen zonder resultaat zag ik een 4de ballon helemaal niet meer zitten, ik was uitgeput. Mijn internist wilde graag dat ik natuurlijk zou bevallen en dat gaf dan ook wel wat pittige gesprekken, maar uiteindelijk is het ook weer een keizersnede geworden.
Met het moedergevoel kwam het dit keer gelukkig wel goed, want ik kreeg mijn dochter gelijk op de borst in de recovery kamer. Dit keer werden we samen terug naar de kraamafdeling gebracht en ze mocht bij mij op de kamer blijven. Dit was zo een onwerkelijk gevoel. Ik kon nu gewoon heel de tijd naar haar kijken in haar bedje naast mij. Helaas was dit wel van korte duur en moest ze ook naar de neonatologie afdeling gebracht worden. Maar daar heeft ze gelukkig maar kort gelegen en mochten we samen al snel naar huis. Deze zwangerschap was in zoveel manieren zo anders. De zwangerschap zelf verliep beter, ik had haar gelijk bij me en had ik gelijk dat gevoel dat ik weer mama mocht zijn van een klein meisje. Ik kon haar ruiken, voelen en vasthouden. Mijn herstel was ook beter en sneller. Ik vond het heerlijk om weer snel thuis te zijn en lekker te genieten van mijn gezin.
Nou lieve mensen dit was mijn verhaal, ik hoop dat je het leuk vond om te lezen ookal is hij wat langer geworden als dat ik in gedachten had. Ik moest ook even zoeken of ik foto’s had voor bij mijn eigen verhaal en tijdens het zoeken werd het me ook weer pijnlijk duidelijk dat ik echt te weinig heb aan herinneringen van mij met mijn zwangere buik. En dat is ook de reden dat ik het zo belangrijk vind dat jij bewust bent van de groei van jouw buik tijdens de zwangerschap en dat je deze op een mooie manier laat vastleggen. Want deze periode kan je gewoon niet meer overdoen en kan je alleen maar spijt voelen.
Liefs Lisette